Yabancılar Saldırıyor
Bölüm 1: ERASMUS
Bu sabah uyandığımda
sevgili ev arkadaşlarımın çoktan evi terk ettiğini fark ettim. Herhalde bu gün
dersleri erkendi. Bu konu hakkında fazla düşünmedim, çok da garip bir şey
değildi, hemen giyinip kendi dersime yetişmek için evden çıktım. Okula
vardığımda garip insanlar çimlerde kapitalizmi eleştiriyor dünyaya ve
kendilerine hiç bir katkıları olmamasını bir sorun olarak görmüyor üstelik saçma
salak müziklerle başkalarının eğitim haklarını da sabote ediyorlardı. Bizim
okul için sıradan bir gündü yani. Yanlarına fazla yaklaşmadan fakülteme girdim.
Dersimizin işleneceği sınıfa girdiğimde minik dostum Gökçe’nin burada
olmadığını gördüm. Garip diye düşündüm. Hiç bir zaman geç kalmazdı. Dönemimiz
yeni başlıyordu, dördüncü senem de olsa küçük bir heyecan vardı içimde.
Dakikalar geçmişti, sürekli saatime bakıyordum. Kapıdan içeriye hiç bir
arkadaşım girmiyordu. Bunun normal olmadığını düşünüp Gökçe’yi aradım. Numara
kullanılmıyordu. Diğer sınıf arkadaşlarımı aramaya başladım. Hepsinde aynı ses
kaydını aldığımda bir şeylerin çok ters gittiğini anladım. Hemen koşup sınıf
listesine baktım. Gökçe Demirdağ – ERASMUS, Ilgın Kızılgüneşler – ERASMUS,
Görkem Gök –ERASMUS, Murat Özcan- ERASMUS, Ülkü Selin Yıldız – MEZUN (bunu niye
yazdıklarını anlamadım ama beni yine de üzdü), Ulaş, Oğuz, Deniz,Merve, Melodi,
Berkay Gülşen??? Berkay’ın 14 tane kalan dersi vardı o nasıl Erasmusta
olabilirdi? Başım dönüyordu. Düşmemek için kürsüye tutundum. Listenin devamında
daha fazla arkadaşımı görebiliyordum, hepsinin yanında ERASMUS yazıyordu. Böyle
bir şey olamazdı, onların hepsi ülkesini
seven, harika gençlerdiler. Onlara arkadaşım demekten onur duyuyordum. Nasıl
hiç biri bana söylemeden böyle bir şey yapabilmişlerdi? Zaten geçen sene
arkadaşlarımın çoğunu Erasmus denen zehire kaybetmiştim. Bu iğrenç bir şaka
olmalıydı. Başım tekrar dönmeye başladı. O an arkamdan sinsi bir gülüş duydum.
Güçlükle sese doğru döndüm. Yo, bu olamazdı. Nasıl buraya kadar güvenliği aşıp
gelebilmişti? Bu baş düşmanım Robert Erasmus’tu. Robert Erasmus her yıl
ülkesini seven masum gençleri, içki parti ve dans ile kandırıp avrupaya
çekiyor, hepsinin ahlakını ve ilkelerini bir güzel yok edip ana vatanlarına
dejenere gençler olarak geri yolluyordu. Bu zamana kadar yakın arkadaşlarımı bu
korkunç adamın ayartmalarından korumuştum, ya da koruduğumu sanmıştım... Buz
mavisi gözleriyle bana bakıyor, buram buram avrupai bir hava taşıyordu. Kahkaha
atarak yanıma geldi. “Mert H. Akkaş! Ne o bir selam bile yok mu? Hadi ama eski
dostlar sayılırız!”
Derhal
elimi silah kılıfıma götürdüm, fakat okulun yeni güvenlik önlemleri yüzünden
artık silah taşımadığımı hatırladım. Bu iğrenç yaratık karşısında
savunmasızdım. “Erasmus” dedim. “Ne istiyorsun?” “Ah Mert” dedi, “her zamanki
gibi çok sıkıcısın.” “Minik arkadaşlarının nerede olduğunu merak ediyor
olmalısın?” Bunu söyledikten sonra sarı saçlarını yüzünden çekip mavi gözlerini
tekrar bana dikti. Tanrım ondan tiksiniyordum. “Onların Erasmus’a gittiğine
inanmıyorum dedim. Buna hiç bir şekilde inanamam. Hem bazılarının gitmesi
notsal olarak bile imkansız.” Ben bunu söyleyince gülümsemesi genişledi. “Öyle
mi Mert? Gerçekten imkansız mı?” Cebinden bir şeyler çıkarıp bana gösterdi. “İstersen
şu fotoğraflara bak!” “Bak burada Ilgın ve Gökçe Eyfel kulesinden el
sallıyorlar, burada Ulaş ve Oğuz İspanya’da Real Madrid’te top koşturuyorlar. Berkay
İtalya’da bir motor şirketinde staja girdi, Murat Alman bir şirkette genel
müdür, Deniz Çek Cumhuriyeti’ne nişanlısının yanına gitti, Melodi Rusya’da bale
yapıyor. Görkem Afrika’da çocuklara kuyu inşaa ederek seyahat ediyor, Merve ise
Amsterdam’da... Sanırım bu sonuncuyu açıklamama gerek yok değil mi?” Lafını
bitirdikten sonra kahkaha atmaya başladı. “Hadi ama Mert! Tepki ver biraz! Sevdiğin
herkes Erasmus’a gitti. Kaybettin Mert! Hiç birini durduramadın.” “Yalan
söylüyorsun,” dedim. “Emre ve Burak hala İzmir’de.” Bunu söylememin üzerinden
neredeyse bana üzülürmüşcesine gülümsedi, “Emre Partileri duyunca Avrupa’nın
neresine gideceğini bile umursamadı, Burak ise Rusya’da nişanlısının yanında.
Artık bitti Mert, pes et, başarısız oldun. Şimdi titriyordum, onun önünde
ağlamamaya çalışarak: “Ama biz ülkemizi seviyoruz, hem kim arkada dostlarını
bırakmak ister ki...” diyebildim. “Mert, Mert, Mert!” diye bağırdı, “2015’teyiz!
Kimse ülkesini önemsemiyor, Dostluğa önem vereni ise görmedim. Artık gençler
parti yapıyor Mert, kabul et artık!” Tekrar gülmeye başladı. Dizlerimin üzerine
çökmüştüm. Diyecek bir şeyim yoktu. “Belki,” dedi, “Buradan sonra,” Ankara’ya
ve Çanakkale’ye de bir ziyaret yaparım, Ne dersin Mert? Onların da Avrupa’ya
gitmesini ister misin?” “Hayır,” diyebildim, “onları buna karıştırma lütfen.” Bana
tiksintiyle baktı, “Şuna bak dedi, saygın düşmanım ne hallerde, ama ben
sandığın kadar acımasız değilim Mert, ne kadar inkar etsen de senin Amerika’ya
bayıldığını biliyorum, al bunu, geçişin için her şey hazırlandı.” Önüme bir
kağıt parçası koyup sınıfın kapısına doğru yürüdü, “Bir dahaki sefere görüşmek
üzere Mert!” Kapı kapandığında, nihayet ağlayabiliyordum. Başımı eğip önümdeki
kağıda baktığımda bunun bir Amerika bileti olduğunu gördüm. Göz yaşlarım bileti
ıslatırken ağlayışımı kimse duymadı.
